EĞİTİM, ÖĞRETİM
Disiplinsizlik her türlü kötülüğün anasıdır.
Her nerede, olursa olsun disiplin olmadan hiçbir şey yolunda gitmez.
İnsanlar disiplinden uzak yaşarsa, toplumun değer yargıları da kendiliğinden yok olur.
Aile çocuğunu yetiştirirken, edep, adap, nedir öğretmesi gerekir. Çocuk dünyaya getirmek kadar onu yetiştirmek de, önemlidir.
Aile, ne demek? İşte, sorun burada başlıyor. Kadın ve erkeğin bir araya gelerek oluşturdukları çatı, aile çatısıdır. Buraya kadar herhalde anladınız.
Dünyaya gelen çocuklar, nasıl yetiştirilecek? İşte, burası çok önemli. Çocuk taş parçası değildir. Bir gün büyüyecek! Ama, nasıl?
Eğitim önce ailede başlar. Bunu bilmeyen yoktur. Çocuk eğitilirken; din ve beşeri eğitim verilmeli. Bir çocuğa mensup olduğu din, küçük yaşlarda öğretilmeli. Okul çağına gelen çocuk okuldaki disiplinin ne manaya geldiğini bilmeli. Daha doğrusu aile tarafından öğretilmeli. Çocuk belli bir yaşa geldikten sonra; “şunu yap, bunu yap. Bunu yapma, şunu yapma, oraya git, buraya gitme.” Gibi emri vaki söylemler sadece çocuğu hırçınlaştırıp, asi yapar.
Herhalde hiçbir aile, çocuğunun böyle olmasını istemez.
Öyleyse, çocuğa gerekli olan her türlü terbiyeyi, eğitimi, edep ve adabın ne olduğunu anlatıp, öğretmeli.
Toplumun değer yargılarını geçmişte, kalmış gibi çocuğa empoze etmek o çocuğun iler ki yaşantısında topluma nasıl bir bela olacağını anlamak için kahin olmaya gerek yok.
Öğretmen, öğrenci ilişkisi son yıllarda hiç olmadığı kadar değişti. Bir öğrenci öğretmenine saygısızlık yapacak kadar hareketlerde bulunmasının hiç bir açıklanacak yanı yoktur. Öğrencinin saygısızlığı , okuldaki disiplinle alakalı olmasa da, ailenin çocuğa verdiği terbiyeyle doğrudan alakalıdır.
Rahmetli büyükbabam öğretmendi. Öğretmenlik yıllarını hem ondan, dinledim, hem de, öğrencilerinden.
Büyükbabam son yıllarını evde geçirmek zorunda kalmıştı. Gözlerinin rahatsızlığı en çok sevdiği camiye gidip namaz kılmasına engel olmuştu.
Büyükbabamla bir gün parka gittim. Parkta otururken, yanımıza; beyaz sakallı, güler yüzlü iki bey geldi. Ben daha bir şey demeden onlar; “hocam,nasılsınız?” diyerek büyükbabamın elini sonra yanaklarından öptü.
Büyükbabam, “ooo, bunlar benim öğrencilerim. Oğlum adını şimdi çıkaramadın adını söyle, numaranı ben söyleyeyim.” Dedi.
Öğrencilerinden biri; “adım….., İstanbul’da müftüyüm” dedi.
Büyükbabam; “numaran ….” Dedi.
Diğer öğrenci de; “hocam adım…. Emekliyim.”
Büyükbabam; “oo seninde numaran….” Dedi.
İki bey bana dönerek; “biz, ilkokulda ne öğrendiysek, öğretmenimizden öğrendik. Din eğitimini yine öğretmenimden aldım. Sonra üniversite tahsili yaptım. Öğretmenime çok şey borçluyum. Saygıyı, sevgiyi, yine öğretmenimden öğrendim. Edebi, adabı da öğretmenimin sayesinde öğrendim. Dedim ya, her şeyi öğretmenimden öğrendim. Din ve beşeri eğitimi, aynı anda bize öğretti.” Dedi.
Büyükbabam bir müddet bizi dinledikten sonra söze karıştı. Her zaman ki, disiplinli üslubuyla, “bakın çocuklar, hayatta lazım olan her şeyi bilip öğrenmek gerekir. Büyüğe nasıl saygı gösterilir, küçüğe nasıl sevgiyle yaklaşılır, tüm bunları bilip uygulamak gerekir. Yalan, yanlış bilgiler sizi doğru yoldan ayırır. Aman aman, harama asla bulaşmayın. Her şeyi helalinden kazanın. Kumar, içki çok kötü alışkanlıklardır. Bunlardan uzak durun. Eğlence mekanlarına yaklaşmayın. Oralar sizi kötü yola sevk eder. Aman yavrularım, dinimiz neyi emrediyorsa, onu yapın. Asla doğru yoldan şaşmayın. Yolda giderken, biri size sataştı. Sizden büyükse; “sen benden büyüksün, seninle tartışamam.” Oradan hemen ayrıl. Senden küçükse; “sen benden küçüksün, senle tartışamam” dedikten sonra oradan da ayrıl.”
Bu arada garson çaylarımızı birkaç kez tazeledi. Büyükbabam öğrencilerine şefkatle, bakarken, öğrencileri de, büyükbabama saygıda, hürmette kusur etmedi.
Aradan uzun yıllar geçmesine rağmen hala ilkokul öğrencisi gibi öğretmenlerinin nasihatlerini pür dikkat dinlediler.