“BEN AZRAİLİM”
İki arkadaş yola çıkar. Yolda giderken, biri parmağıyla evi işaret ederek, “sen burada bekle. Ben hemen gidip gelirim.” Giden adamın ardından bakan arkadaşı çok geçmeden ağlama sesi işitir. Ne olduğunu anlamaz. Merakla arkadaşını bekler.
Gelen arkadaşına sorar, “ne oldu? O evden neden ağlama sesi geldi.” Der. Boş ver deyip, gitmeleri gerektiğini söyler. Uzun süre konuşmazlar. Sonra “ben, şu eve gidiyorum. Sen yine bekle.”
Bir müddet sonra ağlama sesleri işitilir. Bekleyen adam, kapıdan çıkan arkadaşını görür. Yanına yaklaşarak, “ne oldu yine?”, “boş ver gidelim”
Aynı olaylar birkaç kez tekrarlanır. Arkadaşı, daha fazla dayanamaz. “söylesene sen kimsin? Neden her gittiğin evden ağlama sesleri çıkıyor? Ne yapıyorsun onlara?” “benim hala kim olduğumu anlayamadın mı? Ben Azrail’im”
Adam, şaşırır. Sonra “öyleyse, biz arkadaş olamayız. Ayrılalım. Ama canımı almaya gelmeden önce haber verirsin.”
Azrail, “tamam” der.
Aradan uzun yıllar geçmiş. Ormandan dönen yaşlı adamın önüne Azrail çıkar. Canını almaya geldiğini söyler. Yaşlı adam, “o sensin. Ama bana yıllar önce söz vermiştin. Bana haber verecektin.”
Azrail, “başın ağrımadı mı?!” yaşlı adam, başıyla onaylar. Azrail, “dizlerin, kolun, ağrımadı mı?!” yaşlı adam, alçak sesle, “evet ağrıdı.”. Azrail, “haber verdim işte. Sen anlamadın. Canını almaya geldim!”Yaşlı adam, yalvarır,
“Arap Hacı canım hacı,
Gel eyleme bana gücü
Can acısı müşkül acı
Gidip evime varayım, çoluk çocuğu göreyim,
Evden helallik alayım.
Git gene gel Arap Hacı.”
Azrail, “Hayır, olmaz! Ömrün burada bitti.”
Der ve yaşlı adamın canını oracıkta alır.
Ömür basamakları, bitince nefes verip alma da, biter. Önemli olan insanoğlunun tek gerçek olan ölümü bilmesidir. Dünya malı, dünyada kalır. Baki olan amel defteridir.