BİR ZAMANLAR NEYDİK, NE OLDUK?
Bir zamanlar neydik ne olduk. Hayat akışımız birden değişti. Olmaz dediklerimizin hepsi bugün oluverdi. Olmazsa olmazlarımız neydi? Gezmek, eş dost ziyaretleri yapmak, etkinlikler düzenlemek, seyahat etmek, çılgınca alış veriş yapmak, eve misafir kabul etmek vb. Liste böyle uzayıp gider.
Corona virüs dünyayı kasıp kavuruyor. Her ülkede, can pazarı yaşanırken aşı çalışmaları da, tüm hızıyla devam ediyor. Her ülke aşı çalışmalarında son aşamaya geldiğini açıklasa da, virüs tüm hızıyla yayılmaya devam etmektedir. Her ülke kendine göre tedbir alarak, vatandaşın sağlığı için gerekenleri yapmaktadır. Az gelişmiş ülkelerde durum daha farklı bir yönde seyir etmektedir.
Teknolojinin biz insanlara sunduğu sınırsız hizmet ne yazık ki, insan sağlığıyla doğrudan alakalıdır.
Teknolojinin son haddi yaşanırken, virüse çare bulamamak insanlığın elini kolunu bağlıyor. Ölümler artık milyonlarla ifade ediliyor. Ölenlerin bir can olduğu rakamların arasında kayboluyor. Sadece sayı olarak ifadenin dışında bir anlam taşımıyor.
Solgun yüzler, titreyen eller, zor alınan nefesler. Bu virüs insanlığı öyle tehdit ediyor ki, beraberinde korkuyu da getiriyor.
Her yeni güne başlarken, şükretmesini bilmek kadar daha güzel ne olabilir? Yeni umutlarla güne başlamanın mutluluğu Covir19’la gölgelense de, inadına yaşamak…
Bir zamanlar neydik ne olduk? Sorusuyla sıkça karşılaşır olduk. Dudaklarda “eskiden böyleydi. O zamanlar şuraya giderdik.” Dökülmesi, hayatın bir başka gerçek yüzüydü.
Dünyadaki misafirliğimiz aslında çok uzun değil. Belli bir dönem anne rahmi, bebeklik, çocukluk, ergenlik, gençlik, orta yaş derken ihtiyarlık ve ölüm.
İşte, bu gerçeği tüm insanlar, bilir, ancak Covid19’la bu daha da belirginleşti.
