BİR AKÇE
Yavuz Sultan Selim bir gün pazarda gezerken keklik satılan bir tezgah görür ve keklik satılan tezgaha yönelir. Bütün keklikler bir altındır fakat bir tanesi ayrı bir kafes içinde ve yüz altındır.
Yavuz Sultan Selim sorar: “Bunlar bir altın da, bu neden yüz altın ?”
Satıcı: “Hünkarım yüz altınlık olan ötüşüyle diğer keklikleri kandırır, kendine çeker ve yakalanmalarını sağlar. Biz de hepsini avlarız !”
Yavuz Sultan Selim yüz altını çıkarıp adama vererek; “ver o kekliği bana.” der.
Yavuz Sultan Selim kekliğin kafasını tuttuğu gibi gövdesinden ayırır ve der ki: “İhanet edenin sonu budur!”
Yavuz Sultan Selim’in ihanet karşısındaki tavrı örnek teşkil edecek nitelikte. İhanet eden hayvanda olsa sonu mutlaka ölüm olmalıdır. Her kim olursa olsun ihanetin bedelini ödemelidir.
Yavuz Sultan Selim, Trabzon’da valilik yaptığı dönemlerde, Tabakhane köprüsünde yaşlı dilenciye her gün vezir aracılıyla bir akçe gönderirdi. Bir gün Yavuz Sultan Selim tebdili kıyafetle şehri dolaşmaya çıkar.
Tabakhane köprüsünden geçerken, yaşlı dilenciyi görür ve yanına gider. Hal hatırını sorar. Validen memnun olup olmadığını da öğrenmek ister. Yaşlı dilenci, “kendisini tanımam. Gördüğünüz gibi sabahtan akşama kadar burada oturur. Günlük bir akçe bile kazanamıyorum” deyince,
Yavuz Sultan Selim, yardımcısına bakar fakat bir şey söylemez.
O gün akşama kadar şehri dolaşırlar.
Yavuz Sultan Selim sabah erkenden yardımcısını odasına çağırtır. Yaşlı dilenciye gönderdiği bir akçenin akıbetini sorar. Yardımcı, kem küm ettikten sonra gerçeği söyler. Akçeleri kendisinin aldığını itiraf eder.
Yavuz Sultan Selim bu yüzden yardımcıyı işten kovar. Verdiği akçelerin hepsini geri alıp, yaşlı dilenciye geri verir.
Tüm İslam aleminin Kurban bayramını kutlar, hayırlara vesile olmasını Cenab-ı Haktan niyaz ederim.
