BİR MEMLEKETİN BEKASI ÇOCUKLARIDIR
Çocuk olmak filiz olmaktır
Güneş gerek, ısı gerek, ışık gerek,
Serpilip gelişmek, büyümek için.
Biz güneşi göremedik çocuklukta, karanlıkta büyüdük, büyütüldük.
Dayaktı gıdamız, horlanma, aşağılanma
Gülmek ayıptı
Oyun oynamaksa en büyük yasak.
Konuşmak da öyleydi.
Tek sığınağımız doğa anamızın kucağıydı.
Yağmuru, şimşeği,kara, borani;
Çayırı , çimeni, ormanı, deresi.
Vel hasıl
Çocukluk yaşatmadılar bize
Ezik büzük,
Büyüdük, büyütüldük,
Evde de böyleydi okulda da.
Ancak bir ışık doğmak üzereyken okulda
Karanlığı delen.
Uzun sürmedi,erken söndürdüler O´nu da aydınlıktan korkanlar.
Onlar da karanlıkta büyütülmüştü çünkü,
Önceki büyütülenlerce.
Bizim suçumuz ne, ya da bizden öncekilerin?
Ya bizden sonrakiler !
Bizdekiler onlara da yansırsa!
Ya onlardan sonrakilere?
Ben özür diliyorum benden sonrakilerden.
Ya benden kim özür dileyecek?
Dilense ne olacak, yaşananlar geri mi gelecek?
Özür yeter mı, bu karanlık zinciri kırmaya?
Yetmez elbet.
Fil mı ta başa sarmak gerek,
Karanlığı aydınlığa çevirmek için.
Ancak izin verir mı karanlıktan medet umanlar.
Ters çevirerek piramidi tabanının üstüne oturtmak için.
Hayatı yeniden yaratmak aydınlıkça, ışıkça.
O zaman düzelir insan yaşadıkça.
Göğerir filizler güneşe,aydınlığa,ışığa doğru.
Mutlu olur insan aydınlandıkça.
Hayat yeniden can bulur,
Ne sokakta çocuk kalır,ne tinerci.
Ne beyinler körelir, ne de umutlar..
Ancak bunun için suyun başında ,
Aydınlıkçılar olması gerek.
