AT VE TAVUK
Bir çiftlikte At ve Tavuk birlikte yaşıyordu. At güçlü, hızlı ve zarifti. Çiftçi onunla gurur duyar, bakımını yapar ve sık sık komşularına ne kadar güzel bir atı olduğunu gösterirdi. Tavuk ise çiftlikte dolaşıp tahıl arayan sıradan bir kuş gibi görünürdü.
At güçlü ve çevik olmasının gururunu yaşıyor, ancak gizlice Tavuğu önemsiz buluyordu.
— Hep telaş içindesin, yumurta yapıyorsun, toprakta eşeleniyorsun... Bunlarda neyin kıymeti var ki? — dedi.
— Herkes yaşamda kendi yararını bulur, — diye karşılık verdi Tavuk, hiç kırılmadan.
Bir gün şiddetli yağmurdan sonra meradaki toprak yumuşamıştı. At neşeyle geziniyordu ki aniden toynakları çamura saplandı. Çıkmaya çalıştı, fakat her hareketiyle daha da derine battı.
— Kimse yok mu? Yardım edin! — diye bağırdı.
İnekler ve koyunlar uzaktan korku içinde bakıyorlardı, ama hiçbiri yaklaşmaya cesaret edemedi. Çiftçi uzaktaydı ve ne zaman döneceği bilinmiyordu.
O sırada Tavuk, çığlığı duyup meraya koştu. Atın sıkıştığını görünce anladı ki tek başına üstesinden gelemez.
— Dayan, bir şeyler düşüneceğim! — diye bağırdı Tavuk.
Hızla çiftlikteki traktörün olduğu ahıra koştu. Ama nasıl çiftçinin dikkatini çekebilirdi?
Tavuk çiftçinin evine doğru uçarak kapıya kondu, yüksek sesle gıdaklamaya başlayıp kanatlarıyla pencereye çarptı, avluda zıpladı. Çiftçi onun tuhaf davranışına şaşırarak dışarı çıktı.
— Neyi var senin, Tavuk? — diye sordu.
Ama Tavuk durmuyordu — traktöre koştu, yeniden gıdakladı ve meraya doğru koştu. Çiftçi kaşlarını çattı, ama olup biteni görmek istedi.
Atın çamura saplandığını gördüğünde, traktörsüz çıkamayacağını hemen anladı. Hızla traktörü çalıştırdı, At'a bir ip attı ve onu dikkatlice sağlam zemine çekti.
At kurtarıldı.
Titriyordu ama sağ salim çıkmıştı. Başını kaldırdığında yanındaydı Tavuk, endişe içinde ona bakıyordu.
— Çiftçiyi sen mi getirdin? — diye sordu At.
— Evet, yapabileceğimi yaptım, — diye alçak gönüllü bir şekilde yanıtladı Tavuk.
At sustu. Utanıyordu. Her zaman Tavuğa yukarıdan bakmış, onu önemsiz saymıştı, ama zeka değil güç ile hayatını kurtaran Tavuğun kendisi olmuştu.
— Beni affet, — dedi sonunda. — Sadece gücün önemli olduğunu düşünerek aptallık ettim. Sen küçüksün, ama aklın ve cesaretin hayatımı kurtardı.
Tavuk sadece gülümsedi:
— Bazen en küçüklerin bile büyük işler yapabileceğini unutma sadece.
O günden sonra At ve Tavuk gerçek dost oldular ve At dış görünüşe ya da güce göre başkalarını yargılamaktan tamamen vazgeçti.
Ders:
Gerçek değer boyutta değil, akıl, zeka ve iyilikte yatar. Sizi zayıf gibi gözükenleri asla küçümsemeyin—belki de tam da onlar zor anlarda size yardım eli uzatabilirler.